Μικρό, γεωργικό και όμορφο χωριό, γνωστό σε όλο τον κόσμο από τον μυθικό ποταμό Αχέροντα. Η Γλυκή, ένα χωριό του Σουλίου που μαγεύει με το υπέροχο φυσικό περιβάλλον του, βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Αχέροντα, κοντά σε εύφορη πεδινή έκταση.

Ανάμεσα στα όρια των νομών Θεσπρωτίας και Πρέβεζας, το τοπίο που περιβάλλει το χωριό χαρακτηρίζεται από εντυπωσιακές πηγές, ττρεχούμενα νερά και υπεραιωνόβια δέντρα που συθέτουν ένα παραμυθένιο τοπίο.

Ο μυθικός ποταμός Αχέροντας βρίσκεται μόλι δύο χιλιόμετρα από τη Γλυκή. Ο «Ποταμός της λύπης», «προθάλαμος του Κάτω Κόσμου», «η τελευταία διαδρομή των ανθρώπινων ψυχών», δηλαδή ο Αχέροντας έχει ταυτιστεί με την ελληνική μυθολογία και τα νερά του έχουν γίνει σημείο αναφοράς πολλών μυθολογικών αναφορών.

Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία ο «ψυχοπομπός» Ερμής παρέδιδε τις ψυχές των νεκρών στον Χάροντα για να καταλήξουν στο βασίλειο του Άδη. Η κάθε ψυχή, περνώντας από το πορθμείο του Χάροντα, έπρεπε να δώσει από έναν οβολό για τη μεταφορά. Στον δρόμο του ο ποταμός Αχέρων διασταυρωνόταν με τους ποταμούς Πυριφλεγέθοντα και Κωκυτό, στο σημερινό χωριό Μεσοπόταμος, όπου βρίσκεται το αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα.

Σύμφωνα με μια άλλη λαϊκή παράδοση τα νερά του ποταμού ήταν πικρά καθώς ένα "στοιχειό" (τέρας) που ζούσε στις πηγές του δηλητηρίαζε τα νερά. Ο Άγιος Δονάτος, πολιούχος της Μητρόπολης Παραμυθιάς Θεσπρωτίας, σκότωσε το στοιχειό και τα νερά του Αχέροντα έγιναν γλυκά. Έτσι πήρε και το όνομά του το χωριό Γλυκή.

Η Γλυκή είναι ιστορικό χωριό, καθώς η στρατηγική του θέση, βοηθούσε να ελέγχει την εδώ διάβαση του Αχέροντα ποταμού, από την οποία περνούσε το ανατολικό σκέλος του διεθνούς ρωμαϊκού δρόμου Απολλωνίας - Βουθρωτού - Νικόπολης.

Στους βυζαντινούς χρόνους αποτελούσε ιδιαίτερη επισκοπή, η οποία στη συνέχεια ενώθηκε με την επισκοπή Βουθρωτού και αποτέλεσε την «Επισκοπή Βουθρωτού και Γλυκέος», ενώ κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 στο χωριό συνομολογήθηκε η Συνθήκη της Γλυκής μεταξύ των Σουλιωτών και των Τουρκαλβανών Μπέηδων το 1821.

Στο σημερινό χωριό έχουν διασωθεί ερείπια αξιόλογου οικισμού που παρουσιάζει συνεχή ζωή από την ελληνιστική ως τη βυζαντινή εποχή.