Απομονωμένη από την υπόλοιπη Κάρπαθο έχει διατηρήσει ανέπαφα τα περισσότερα χαρακτηριστικά της. Η Όλυμπος αποτελεί ζωντανό λαογραφικό μουσείο. H παραδοσιακή αρχιτεκτονική και η εσωτερική διακόσμηση των σπιτιών παραμένει ανέπαφη, όπως ήταν πολλές δεκαετίες πριν.

Τα σπίτια «κεντημένα» πάνω στο βουνό, πολύχρωμα, όλα με τον δικό τους φούρνο, με τον δικό τους ανεμόμυλο. Εκκλησίες, μικρά δρομάκια, φιλόξενοι άνθρωποι, παραδοσιακές φορεσιές, έθιμα που διατηρούνται αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου. 

Η περιοχή, είναι απομονωμένη, δυσπρόσιτη, αθέατη από τη βόρεια και νοτιοδυτική πλευρά, όμως το τοπίο της Ολύμπου είναι μοναδικό καθώς είναι χτισμένη αμφιθεατρικά στις πλαγιές ψηλών βουνών με τη μία πλευρά του χωριού να προσφέρει εκπληκτική θέα στο Αιγαίο και την άλλη να κοιτάει προς το ορεινό ανάγλυφο της Καρπάθος.

Στην άκρη του χωριού οι μύλοι αλέθουν το στάρι, ενώ στα ήθη, τα έθιμα, τις φορεσιές και τη συμπεριφορά των κατοίκων του ελάχιστα έχουν αλλάξει τους τελευταίους αιώνες. H τοπική διάλεκτος είναι δυσνόητη για τους επισκέπτες λόγω των πολλών δωρικών της στοιχείων, κάτι που σπάνια συναντάμε πια στην Eλλάδα.

Η πρόσβαση στην Όλυμπο γίνεται είτε μεσω του δεύτερου λιμανιού του νησιού, το Διαφάνι (άσφαλτος), είτε με τουριστικά καΐκια από τα Πηγάδια (πρωτεύουσα του νησιού).

Το χωριό Όλυμπος κτίστηκε την περίοδο της Εικονομαχίας, κάπου ανάμεσα στον 7ο και 9ο αιώνα από τους κατοίκους της αρχαίας Βρουκούντας και της Νισύρου, ώστε να προστατευτούν από τις επιδρομές των Αράβων.