Ένα από τα ομορφότερα χωριά των Ζαγοροχωρίων στην αρχή του φαραγγιού του Βίκου με πετρόκτιστα σπίτια, τα ιδιαίτερα καλντερίμια και το επιβλητικό φυσικό περιβάλλον. Η Bίτσα του Κεντρικού Ζαγορίου, βρίσκεται 37 χιλιόμετρα από την πόλη των Ιωαννίνων, στο βόρειο τμήμα του νομού.

Το χωριό είναι κτισμένο στην πλαγιά της κορυφής Στούρος, σε υψόμετρο 960 μέτρων, και χωρίζεται σε δύο υποπεριοχές, την Άνω Βίτσα και την Κάτω Βίτσα, ενώ όλα τα κτίσματα του χωριού ακολουθούν την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των Ζαγοροχωρίων και έχουν σαν χαρακτηριστικό τους γνώρισμα την πέτρα.

Τα αρχοντικά, τα πέτρινα καλντερίμια, οι πολλές εκκλησίες και η πλατεία με τον μεγάλο υπεραιωνόβιο πλάτανο, αναπόσπαστο στοιχείο όλων των πλατειών της περιοχής.

Η Βίτσα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς οικισμούς με θαυμάσιες εκκλησίες τυπικής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής όπως των Aγίων Πάντων και του Aγίου Nικολάου μια από τις λίγες σε βυζαντινό ρυθμό με ξυλόγλυπτο τέμπλο και αξιόλογες τοιχογραφίες. Θα δείτε επίσης τον Προφήτη Ηλία του 17ου αιώνα, την Ιερά Μονή της Παναγίας στην κάτω Βίτσα, και τον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών του 17ου αιώνα.

Στην τοποθεσία Γενίτσαρη, πολύ κοντά στη Βίτσα, έχει εντοπιστεί αρχαίος οικισμός των Μολοσσών. Από το χωριό υπάρχει εύκολη πρόσβαση στην πέτρινη σκάλα του Βίκου και στο Γεφύρι του Μίσιου.

Το τοπωνύμιο Βίτσα προέρχεται από το σλαβικό «bezati» που σημαίνει τρέχω, ρέω ορμητικά. Οι δύο συνοικίες Βίτσας και Μονοδενδρίου αποτελούσαν, πριν από την άλωση της Ηπείρου από τους Τούρκους και μέχρι το 1753, μια κοινότητα που ονομαζόταν Βεζίτσα και αργότερα Βεΐτσα, Βίτσα και Βίτσες. Σκάλα Βίτσας προς γεφύρι Μίσιου.

Το 1820 οι τρείς μαχαλάδες χωρίζονται σε ξεχωριστές κοινότητες: στο Μονοδένδρι που ονομαζόταν Άγιος Γεώργιος, η Άνω Βίτσα που ονομαζόταν Άγιος Νικόλαος και η Κάτω Βίτσα που ονομαζόταν Κάτω Παναγία. Το 1919 η Άνω και Κάτω Βίτσα ενώθηκαν σε μία κοινότητα, τη Βίτσα.

Στα χρόνια του Δεσποτάτου, το 1361, η Βεζίτσα με χρυσόβουλο του Σέρβου Δεσπότη Συμεών Παλαιολόγου, παραχωρήθηκε σαν τιμάριο στο Δούκα Ιωάννη Τσάφα Ουρσίνο, όπως και τα Άνω και Κάτω Σουδενά και το Τσερβάρι.

Στη θέση "Γενίτσαρη", ανάμεσα στις κοινοτικές περιοχές Βίτσας και Μονοδενδρίου, υπάρχει ένας από τους αρχαιότερους οικισμούς που έχουν ανακαλυφθεί στη γύρω περιοχή. Είναι ένας μικρός κτηνοτροφικός οικισμός με δύο παρακείμενα νεκροταφεία, το Νότιο (151 τάφοι) και το Βόρειο (26 τάφοι), με διάρκεια ζωής από τον 9ο-8ο π.Χ. αιώνα ως τα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. 

Στις 27 Ιουλίου 1943 το χωριό πυρπολήθηκε από τους κατακτητές με αποτέλεσμα την καταστροφή τριών σπιτιών, ανάμεσα στα οποία ήταν και ένα από τα καλύτερα αρχοντικά του Ζαγορίου, το αρχοντικό των αδελφών Πανταζή γνωστό με το όνομα Αρχοντικό «Βελογιάννη».