Στα δυτικά των Γρεβενών και σε απόσταση 34 χιλιομέτρων συναντά κανείς ένα από τα Κουπατσοχώρια, τους Φιλιππαίους. Ο οικισμός των Φιλιππαίων και ο οικισμός της Αετιάς αποτελούν την Κοινότητα Φιλιππαίων. Η διαδρομή σε ασφαλτοστρωμένο και ανηφορικό, κατά το πλείστον δρόμο, μέσα από πυκνά δασοσκεπή μέρη βελανιδιάς, έχει ιδιαίτερο αισθησιακό, ιστορικό και λαογραφικό ενδιαφέρον. Το άγρυπνο μάτι του αγέρωχου γρανιτένιου βράχου του Όρλιακα (λημέρι των Ζιακαίων) που στέκεται στο αριστερό μέρος του δρόμου, συντροφεύει τον ταξιδιώτη μέχρι το τέλος του. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων από τα Γρεβενά περνά κανείς τη γέφυρα της Αετιάς. Δεξιά μένουν ακίνητοι δύο πελώριοι γρανιτένιοι επίσης βράχοι του Τσιούργιακα.

Λόγου του δρόμου και της τοποθεσίας οι καταστροφές και οι λεηλασίες ήταν ανυπολόγιστες. Το γεγονός αυτό ανάγκασε τους κατοίκους να μεταφερθούν βορειότερα σε μια πλαγιά όπου θα έβρισκαν καταφύγιο και ηρεμία αλλά και προστασία της περιουσίας τους.

Το πότε καταστράφηκε ή εγκαταλείφτηκε το χωριό είναι άγνωστο. Είναι όμως επίσημα γνωστό ότι το χωριό ήταν τσιφλίκι του Τούρκου, Ραγήτ Μπέη υιού του Μεχμέτ Μπέη Χουσεΐν Μπέη κατοίκου Κόνιτσας. Το 1872 εξήντα επτά (67) Χριστιανοί κάτοικοι Φιλιππαίων αγόρασαν όλο το τσιφλίκι από τους κληρονόμους του παραπάνω Μπέη αντί του ποσού των 147.000 γροσιών. (Επίσημος μεταφρασμένος τίτλος αγοροπωλησίας υπάρχει στο αρχείο της Κοινότητας).

Κατά τον 18ο αιώνα οι ελάχιστοι κάτοικοι του χωριού, ενισχύθηκαν από Ηπειρώτες που αναζητούσαν καταφύγιο μη μπορώντας να αντέξουν την τυραννία των Τουρκαλβανών. Τα περισσότερα υφαντά και σκεύη των κατοίκων είχαν, πριν τον πόλεμο του 40 κατασκευή και προέλευση Ηπειρώτικη.

Πριν το 1940 το χωριό αριθμούσε, μόνιμους και παραχειμάζοντες, περί τους 1.200 κατοίκους. Οι δύσκολες εποχές του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου ανάγκασαν τους περισσότερους κατοίκους να εγκαταλείψουν το χωριό και να εγκατασταθούν στα Γρεβενά, σε χωριά του Θεσσαλικού κάμπου και αλλού.