Στην πλαγιά του βουνού της Γκίμπρενας είναι κτισμένο το χωριό της Δαδιάς, ένας οικισμός όπου διατηρούνται η παράδοση των εθνικών αγώνων και μερικά πανάρχαια ελληνικά έθιμα. Το όνομα του προήλθε από το άφθονο δαδί, το γεμάτο, δηλαδή, ρετσίνι ξύλο του πεύκου που στα παλιότερα χρόνια χρησίμευε ως προσάναμα και ως φωτιστικό μέσο. Απέχει 50 χλμ. από την πόλη της Αλεξανδρούπολης και 15 χλμ. από το Σουφλί.

Σύμφωνα με τη τοπική παράδοση οι πρώτοι κάτοικοι της Δαδιάς ήρθαν εδώ για να βρουν καταφύγιο, όταν μία φοβερή επιδημία χτύπησε την πόλη τους, η οποία βρισκόταν στο λόφο πάνω από τη συμβολή των ποταμών Μαγγάζι και Έβρου. Ίχνη της πόλης αυτής εύκολα διακρίνει κανείς ακόμα και σήμερα στο ύψωμα που είναι δίπλα στον Έβρο. Ο μύθος συμπληρώνει ότι οι κάτοικοι εγκατέλειψαν αυτή τη μεγάλη πόλη και οι άρχοντες και οι μορφωμένοι έκτισαν την Κορνοφωλιά, χωριό που βρίσκεται βορειότερα κοντά στο Σουφλί, οι οικοδόμοι τη Λευκίμμη και οι εργάτες και υλοτόμοι τη Δαδιά για να είναι κοντά στο δάσος.

Οι Τούρκοι έλεγαν το χωριό Τσιάμκιοϊ, δηλαδή Πευκοχώρι, αλλά πολύ νωρίς αυτό πήρε το όνομα της Δαδιάς όπως φαίνεται από τους κώδικες της Μητροπόλεως Διδυμοτείχου του περασμένου αιώνα.

Αξίζει να επισκεφθείτε τα ερείπια βυζαντινού κάστρου κτισμένου από τον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Το κάστρο αυτό χρησίμευε ως οχυρό με σκοπό την προστασία της Εγνατίας Οδού από τους βόρειους επιδρομείς.

Επίσης, τη Μονή Δαδιάς όπου χρονολογείται από πολύ παλιά. Σίγουρα υπήρχε το 1727, σύμφωνα με ημερομηνία που αναγραφόταν σε μαρμάρινη πλάκα που βρέθηκε σε βρύση της Μονής. Στο πέρασμα των χρόνων, υπέστη πολλές καταστροφές, ενώ κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, καταστράφηκαν και τα τελευταία απομεινάρια των παλιών κτιρίων. Η σημερινή εκκλησία αναστηλώθηκε το 1950 και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Σεπτεμβρίου στο όνομα των γεννεθλίων της Θεοτόκου με πανηγύρι, ξακουστό στα παλιότερα χρόνια. Επίσης, γίνεται συμβολική περιφορά των εικόνων της εκκλησίας, την ημέρα των Φώτων για να φύγουν οι Καλικάντζαροι από το χωριό. Οι κάτοικοι τρέχουν στους δρόμους του χωριού, κρατώντας τις εικόνες και φωνάζοντας "Κύριε ελέησον".

Επίσης, ένα παλιό λατρευτικό έθιμο για το ξεκίνημα μιας καλής χρονιάς για τις σοδειές και τα ζώα είναι στις 18 Ιανουαρίου, όπου οι κάτοικοι σφάζουν τράγους που τους μαγειρεύουν σε μεγάλα καζάνια κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου. Το μαγείρεμα που διαρκεί όλη τη νύχτα αναλαμβάνουν αποκλειστικά οι άνδρες. Το φαγητό μοιράζεται από τα ίδια τα καζάνια σε όλα τα σπίτια του χωριού. Επίσης, κάθε οικογένεια εύχεται για τη δική της καλή σοδειά, θυσιάζοντας έναν κόκκορα στον περίβολο της εκκλησίας.