Ωραία κωμόπολη με μεγάλη τουριστική κίνηση, ιδιαίτερα την περίοδο του Φεστιβάλ του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου. Ένας από τους πιο σημαντικούς συγκοινωνιακούς κόμβους της Αργολίδας που απέχει 25 χλμ. από το Nαύπλιο.

Το Λυγουριό αποτελεί την έδρα του Δήμου Ασκληπιείου. Είναι χτισμένο στους πρόποδες του Αραχναίου. Στην περιοχή λειτουργούν σχολικές μονάδες (Παιδικός Σταθμός, 2 Νηπιαγωγεία, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο) που εξυπηρετούν όλα τα γύρω χωριά, καθώς και Κέντρο Υγείας, ΟΤΕ, ΕΛΤΑ, Αγροτική Τράπεζα, ΔΕΗ.

Η γεωγραφική θέση του Λυγουριού, οι πανέμορφες τοποθεσίες σε συνδυασμό με τα αρχαία και νεότερα μνημεία του, το αναδεικνύουν σε χώρο μοναδικής αξίας. Περίπου 50 εκκλησίες και ξωκλήσια, από τα οποία τα 12 της εποχής του Βυζαντίου, περιβάλλουν το Λυγουριό και τους οικισμούς του για να το προφυλάσσουν σύμφωνα με το μύθο από τους εχθρούς και τους εισβολείς.

Στο υψηλότερο σημείο του είναι ευδιάκριτα τα τείχη της αρχαίας Λήσσας, η Μυκηναϊκή γέφυρα, η αρχαία Πυραμίδα και το αρχαίο περιπατητικό μονοπάτι του ιερού του Ασκληπιού προς Λυγουριό και Επίδαυρο. Η ύπαρξη του Αρχαίου Θεάτρου έχει δημιουργήσει στους κατοίκους του Λυγουριού μια αγάπη προς την Τέχνη και τον πολιτισμό, κάτι το οποίο φαίνεται και από την πλούσια πολιτιστική δραστηριότητα που παρουσιάζει κατά τη διάρκεια του έτους.

Τους καλοκαιρινούς μήνες το Λυγουριό αποτελεί κέντρο συνάντησης. Περισσότεροι από 1.000.000 άνθρωποι που επισκέπτονται το Ιερό του Ασκληπιού και το Αρχαίο Θέατρο προκειμένου να παρακολουθήσουν το Φεστιβάλ Επιδαύρου, καταλήγουν στο Λυγουριό. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την καλλιέργεια ελιάς, βερίκοκων, κηπευτικών προϊόντων. Επίσης, αναπτυγμένη είναι και η κτηνοτροφία.

Το Λυγουριό φημίζεται για το αγνό, παρθένο ελαιόλαδο για το οποίο έχει κατοχυρώσει και Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης (Π.Ο.Π) με απόφαση της ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σήμερα το Λυγουριό, έδρα του Δήμου Ασκληπιείου, σύμφωνα με την απογραφή του 2001 έχει 2.678 κατοίκους, ενώ ο συνολικός πληθυσμός του Δήμου ανέρχεται σε 4.804 κατοίκους.

Αξίζει να επισκεφθείτε τις βυζαντινές εκκλησίες της Αγίας Μαρίνας, της Κοίμησης της Θεοτόκου και των Αγίων Ταξιαρχών (όλες τους 17ου αι.), του ΑγίουΙωάννη του Θεολόγου (13ου αι.), της Παναγίας στο Κορώνι, του Aγίου Iωάννη του Ελεήμονος (11ου αι.), της Αγίας Άννας (7ου αι.), του Αγίου Ιωάννη του Νηστευτή (6ου αι.). Επίσης, επισκεφθείτε τα ερείπια πυραμίδας κοντά στην εκκλησία της Aγίας Mαρίνας και το Μουσείο Φυσικής Iστορίας, με μοναδικά εκθέματα.

Το φθινόπωρο στο Ασκληπιείο διοργανώνεται ο Πολιτιστικός Σεπτέμβρης, με πλούσιες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Eπίσης, αναβιώνει ο θεσμός των Aσκληπιείων, όπως στην αρχαιότητα.

Στη γιορτή της Aγίας Tριάδας γίνεται μεγάλο παραδοσιακό πανηγύρι.

Το Όνομα

Η μοναδικότητα του τοπωνυμίου, το οποίο απαντάται μόνο στην Αργολίδα, και το δυσερμήνευτο έως σήμερα της προέλευσής του έχει κατά καιρούς απασχολήσει έλληνες ιστορικούς και γλωσσολόγους, αλλά και τοπικούς λόγιους κι έχουν προταθεί διάφορες ετυμολογίες: κάποιες αφελείς και απλοϊκές (από τις πολλές λιγαριές, από τους Λίγυρες, από το λιγερός, από τη λιγούρα)· κάποιες άλλες σοβαροφανείς ή σοβαρές αλλά ανιστόρητες (από την αρχαία λέξη ελαιουργείον ή - γιατί όχι; - από το λυγκούριον ή λιγγούριον, που σημαίνει ένα είδος πολύτιμου λίθου, ή ακόμα από τη λέξη λιγυρός που σημαίνει τον ευκρινή, τον ηχηρό). Μολονότι κάποιες από τις παραπάνω ετυμολογήσεις φαίνεται να συγκεντρώνουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες, εντούτοις επιστημονικά καμία δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η επίσημη εκδοχή γιατί δεν επιβεβαιώνεται από τις ιστορικές μαρτυρίες.

Άγνωστο επίσης είναι πότε το χωριό έλαβε τη σημερινή του ονομασία. Η παλαιότερη γραπτή μνεία του τοπωνυμίου Ligourio ή Legorie είναι σε έγγραφο του 1365. Έναν αιώνα αργότερα σε βενετσιάνικο έγγραφο του 1465 μαρτυρείται ξανά το όνομα: «uno castello chiamato Legurio».

Από τον 16ο αιώνα κι εξής πληθαίνουν οι μαρτυρίες για την ύπαρξη του χωριού με το όνομα Λιγουριό με τις αναμενόμενες φυσικά παραφθορές λόγω των ξένων κυριαρχιών. Έτσι, σε οθωμανικά φορολογικά κατάστιχα του 1520-1566, του 1645 και του 1718 το χωριό καταγράφεται ως Λυγκουριός ή Λικούρι, ενώ σε βενετικό έγγραφο του 1542 απαντάται το επώνυμο Liguriatis da Napoli di Romania.

Η αδιάκοπη ύπαρξη του τοπωνυμίου Λιγουριό, αποδιδόμενο στην παλιά ή στη νέα θέση του οικισμού, μαρτυρημένη τουλάχιστον από τον 14ο αιώνα, σημαίνει αφενός την αδιάκοπη κατοίκηση του τόπου και αφετέρου την ανθεκτικότητα του ονόματος στις όποιες ξένες κυριαρχίες και επελάσεις (φράγκοι, βενετοί, οθωμανοί, αλβανοί).